Douwe, de man die velen hier zo hoog hebben zitten, was bang dat Maxime en Carl zouden doen wat hij van plan was, alle stemmen op een tegenstander zetten. Dus vluchtte hij vooruit. En sloeg hij wie hij kon slaan, Maxime. Was hij zich niet bewust van zijn angst, dan heeft hij zich schuldig gemaakt aan zinloos geweld. Was hij zich daarvan wel bewust, dan is het karaktermoord met voorbedachte rade, om niet te zeggen terreur. En Carl? Wat er ook op de man aan te merken is, hij deed wat hem te doen stond, wachten tot hij zijn maat Maxime zou kunnen wreken. Nu was het niet zeker dat hij Maxime kon redden, maar de volgende keer kan hij met een kleine inspanning Douwe weg krijgen. En genoeg stemmen overhouden om de keer daarop ook Fleur naar huis te sturen. In zijn wanhoop heeft Douwe zichzelf uit het spel gewerkt en Fleur in zijn kielzog meegenomen. Dat is klein. En dom. Zijn tegenstanders waren niet op strijd uit. Ofwel, ‘zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten’ en ‘wat je zegt, dat ben jezelf’. Dat zal hem berouwen. Nee, Douwe is niet mijn Nederlander, en ook niet mijn Fries. Ik ken Douwes die meer karakter hebben en sterker zijn.
