Ik vind het kut voor je dat je chronisch ziek bent en door die pandemie nog meer beperkt wordt. Echt.
[...]
Terwijl ik juist tegen jou niet wil klagen, omdat het me shit lijkt om chronisch ziek te zijn.
Aapje zegt al heel veel goede inhoudelijke dingen, maar ik wil toch ook ook nog even hierop reageren. Ik snap dat je dit goed bedoelt, maar het komt juist heel vervelend over. Alsof chronisch ziek zijn het kutste ooit is en onze levens per definitie zo kut zijn dat je meteen verder niet meer kan klagen.
Ja, chronisch ziek zijn is vervelend, zeker een ziekte als ME waar geen behandeling voor is. Maar juist door die aanname dat chronisch ziek zijn per definitie alleen maar kut is, gewoon omdat we chronisch ziek zijn, zie je over het hoofd in hoeverre we worden beperkt door de samenleving en door overheidsbeleid. Dan vind je dat dat er gewoon bij hoort, want bij chronisch ziek of gehandicapt zijn hoort nou eenmaal dat je dingen niet kunt.
Maar sommige van de dingen die we niet kunnen komen niet door de ziekte of handicap zelf, maar door barrières die de samenleving opwerpt (het medische vs het sociale model, zie bijv.
https://vng.nl/nieuws/kijktip-leer-meer-over-het-sociaal-model). Dan gaat het over plekken waar je in een rolstoel niet komt, het feit dat Nederland pas sinds de pandemie ineens een gebarentolk is gaan inzetten, over de participatiewet en het uitkeringsbeleid, maar ook zeker over het beleid tijdens de pandemie.
Ja, een aandoening geeft ons een groter risico op ernstig verloop of de dood. Maar het is het beleid van de overheid dat ervoor zorgt dat we niet eens naar de supermarkt kunnen. Dat sommige mensen al een jaar hun kind thuis moeten houden of gescheiden van hun partner leven - of elke dag een gigantisch risico moeten lopen omdat zulke extreme isolatie niet mogelijk is. Dat is niet een automatisch gevolg van chronisch ziek zijn of van de pandemie, maar een rechtstreeks gevolg van een overheidsbeleid wat ons helemaal niet beschermt en waarin we steeds vergeten worden. Waarin we nu ook nog steeds naar achteren worden geschoven in het vaccinatieschema. Er wordt wel mooi gepraat over het beschermen van de kwetsbaren en het prioritiseren van risicogroepen, maar in de praktijk gebeurt dit gewoon helemaal niet.
En dan vind ik het heel vervelend dat als risicogroepen het hierover hebben, dat dit gewoon niet wordt geloofd. Dat de loze woorden van de overheid zwaarder wegen dan het dagelijks leven van risicogroepen tijdens deze pandemie. Dat elke keer dat we het hierover hebben, anderen denken dat we er een wedstrijdje van proberen te maken wie het het kutst heeft. Dat is niet het punt hier. Het punt is dat de levens van chronisch zieken, gehandicapten en ouderen niet evenveel waard zijn en steeds van ondergeschikt belang zijn in het beleid. En ik hoef geen medelijden over hoe zwaar mijn leven wel niet is, want ook in mijn persoonlijke geval valt dit best mee. Wat ik wel wil is dat mensen begrijpen dat het beleid van de overheid (in deze pandemie, maar zeker ook in andere opzichten) validistisch is en dat wij in deze samenleving een minderheidsgroep zijn die niet dezelfde rechten hebben als niet-gehandicapte mensen.
En het klopt dat dat allemaal zeker niet de schuld is van Rutte alleen. Ook voor Rutte de premier was, bestonden dit soort problemen al. En ja, de economische crisis in 2008 was niet de schuld van Rutte. Maar het is wél het gevolg van het neoliberale beleid wat hij aanhangt met zijn partij, en onder Rutte zijn dingen als de zorg en de sociale vangnetten nog verder uitgekleed. Veel van de persoonlijke problemen die je noemt, zijn juist ook het gevolg van dat beleid. Dus ik snap ook niet zo goed hoe je dan kan zeggen dat Rutte het goed heeft gedaan. Dat "de economie" het beter deed, zegt niet zoveel als vrijwel niemand daarvan profiteert.