Het is heel moeilijk om hier nog iets nieuws aan toe te voegen. Laat ik dan proberen om samen te vatten wat ik denk:
Aan de ene kant heb ik er alle begrip voor dat er een goede reden is voor de protesten wereldwijd, en ook voor de drang om dat nu ondanks de coronacrisis toch niet te laten liggen.
Aan de andere kant zie ik nu dat de geest uit de fles is, en dat die zich nu niet meer makkelijk terug laat stoppen. Terecht, want het probleem is veel groter dan een (door domme handelingen van een politieman) vermoorde George Floyd.
Maar er is nog altijd de coronacrisis. Ik besef heel goed dat het makkelijk is om vanaf de zijlijn iets te zeggen. In ''pre-coronatijd'' zou ik denk ik wel hebben meegelopen in een protest, maar tegelijkertijd hou ik in de gaten dat het niet verstandig is om met zijn allen naar een plek te gaan, waarbij je er eigenlijk wel zeker van kunt zijn dat een aantal (aanzienlijk aantal) zich niet aan de afstand zullen houden.
Ik zou, als ik die macht had, de demonstratie weldegelijk door laten gaan, maar wel met meer voorbereiding, en gereguleerd. Dus als Amnesty hier een rol in speelt: prima, maar stuur dan vertegenwoordigers naar het plein of de plek waar je demonstreert.
Ik refereer hier aan de meest indrukwekkende dodenherdenking die we hier ooit hebben gehad, die op 4 mei van dit jaar. Juist de AFwezigheid van de duizenden, die er normaal zouden hebben gestaan, maakte meer indruk op mij (en voor zover ik weet, niet alleen op mij) dan de eerdere herdenkingen. Stilte, fysieke afwezigheid had hier een functie.