Maar de vraag is natuurlijk of niets ook iets is. Is 'donker' iets? Het is een begrip, het is herkenbaar, bedenkbaar - of is het slechts een afwezigheid van licht? Defineren dat donker datgene is wanneer er niets te zien is, is echter problematisch, dan zou er iemand moeten zijn die observeringen maakt. Defineer je dan donker een gebrek aan photonen? Maar dan is het nooit ergens donker, er zijn praktisch altijd wel wat photonen alleen doorgaans niet in de hoeveelheid dat we ze waarnemen. En zodoende noemen wij het donker, een gebrek aan licht. Onze definitie is dus afhankelijk van een observatie. Als een boom in het bos valt en er is niemand die het hoort - dan maakt de boom dus inderdaad geen geluid.
Maar goed, even terug. Als we stellen dat 'donker' slechts hypothetisch is, dan is de term de juro het tegendeel van licht, maar de facto een begrip op zich. En daarmee iets.
Bij 'niets' is het hetzelfde - theoretisch kan er een niets zijn, misschien, een volkomen vacuum, zonder materie en zonder energie en zonder straling; maar in praktijk bestaat het niet. Niets is iets.
Daarom is het onmogelijk om te stellen dat niets is wat het lijkt. Niets is iets. We kunnen alle dingen die we kunnen bedenken opnoemen, en van allemaal stellen dat ze niet zijn wat ze lijken. Crouching Tiger, Hidden Dragon. Maar zelfs dan is het begrip 'iets' begrensd door onze fantasie. En alles daarbuiten valt buiten de definitie, maar bestaat alsnog. Niets is iets.
En daarmee lijkt ons begrip van niets niet op een echt niets. Niets is niet wat het lijkt - door ons onvermogen een echt niets voor te stellen. Zodoende is het zowel mogelijk dat alles niet is wat het lijkt; en dat niets niet is wat het lijkt. Paradoxaal nietwaar?
Of ben ik zojuist op een onbewaakt ogenblik van de brug der logica afgesprongen? En, zo-ja, waar dan? Denken, denken, denken
