--
Goed, heb een nieuwe.
Liep samen met nog 1-2 anderen door donkere verlaten gangen, vol met kerkers, vol met skeletten en halfvergane lichamen. Af en toe werd dat onderbroken door een trappenhuis naar boven - maar we liepen steeds verder door de kerkers.
Tot we ineens in een trappenhuis geluid boven ons hoorden. Alhoewel het niet in mn top-5 reflexen stond, gingen wij er op af. 1 Verdieping omhoog, 2, 3, 4.. 5. Daar stond een man met een doekje de trapleuning schoon te maken. Intussen waren we zo hoog dat we het overzicht op een zaal hadden, wat een bibliotheek leek - waar een tiental mensen rustig ronddrentelden.
We daalden weer deels af, tot bibliotheek niveau, waar een tentoonstelling was over Auschwitz. Want daar bleken we te zijn, in een barakkencomplex. Met onder andere een maquette van heel Duitsland, waarop te zien was dat de Duitsers aan het eind van de oorlog hadden geprobeerd het kamp naar tienduizenden vierkante kilometers uit te breiden; zodoende Berlijn in te kapselen; en een nieuw land te beginnen. Allemaal mensen hadden het er over dat het zo onvoorstelbaar en verschrikkelijk was - terwijl wij vonden dat ze, om het te zien, anders even een verdieping naar beneden moesten gaan..
<Toen was er een korte overgang, die dusdanig gefragmenteerd in mn geheugen zit dat ik 'm achterwege zal laten>
Gebruikmakend van een tijdmachine was ik terug in de tijd. Niet alleen dat, maar ik was ineens ook een jaar of.. 7. We stonden met een groep van ongeveer 8 personen in een ruime woonkamer, waar een luchtvaartpioneer enthousiast vertelde over retourtjes Londen. Slechts 50 gulden. Eerder hadden ze gedacht dat je alleen een vliegeniersbril & helm op moest zetten om te vliegen, maar dat was toch wat naïef. Iedereen lachte hartlijk. Een vrouw, die mijn oma bleek te zijn, had er wel oren naar - en vroeg aan mij of ze het moest doen. Dat leek mij afhangen van hoeveel gulden er dan overbleef voor eten -- dat was het verkeerde antwoord.
Dus ik liep met mijn opa, die Max Euwe bleek te zijn, naar een andere kamer - waar hij trots een stel nieuwe eigen postzegels liet zien. Enkele afbeeldingen van zijn ouders, en dingen die hij zelf had gemaakt - maar geen eigen foto, want dat vond hij niet belangrijk.
Met deze nieuwe ontwikkeling van het commecieele vliegen kregen we het al snel op de toekomst, en wat die zou brengen. Nou, straalvliegtuigen - en tijdmachines, hintte ik. En ik zette de tijdmachine aan, in dezelfde tijd blijvende - maar ineens 70-80 jaar oud. Hij accepteerde deze transformatie als van nature - en besloot met het declameren van een prachtig gedicht.
En toen werd ik wakker.
