Ik heb net ook Inferno uitgelezen, maar ben er nog niet uit wat ik ervan vind. Aan de ene kant leest het boek gemakkelijk weg en is de setting van het boek geweldig (ik hou Italië en wil zo graag nog een keertje naar Florence en Venetië). Ook vind ik het leuk om weer eens wat te lezen over Robert Langdon, die toch wel een van mijn favoriete karakters is. Ook leuk dat het boek Dante in de hoofdrol zet, vooral omdat ik niet heel veel van hem afwist van tevoren.
Maar wat ik echt jammer vind is dat het boek een typische Dan Brown is, het wordt bijna een stereotype en cliché op zichzelf.
Robert Landon lost raadsel na raadsel op en probeert de wereld te redden met behulp van een slimme jonge vrouw. De vrouw is wederom niet wie we denken dat ze is. Vijanden worden vrienden en omgekeerd.
Natuurlijk lezen we Dan Brown's boeken voor deze formule, maar ik had graag wat meer originaliteit gewild.
De Nederlandse vertaling vind ik niet heel geweldig. Het boek is vrij statisch en is duidelijk door meerdere mensen vertaald, want de schrijfstijl wisselt echt per hoofdstuk. En dan heb ik nog twee bezwaren die tussen spoilertags moeten staan:
Ik vind het een leuk plot element dat Langdon zijn geheugen is kwijtgeraakt, maar helaas wordt dit te vaak gebruikt om bepaalde gaten in het plot op te vangen. Een ander bezwaar tegen het boek is dat het te vergezocht is. Driekwart van het boek blijft nep te zijn, georganiseerd door het rijke Consortium. Waarom zitten er meer nep-gebeurtenissen in dit boek dan echte gebeurtenissen? Jammer, want dat had het boek denk ik niet nodig.
