Huchky werd door iedereen aanzien als een vleesgeworden teddybear, dus vanzelf werd haar naam 'Beertje'. Zelf vond ze het allemaal best. De buurman noemt haar natuurlijk al jaren 'Beethoven'.
Beertje is een pacifiste in hart en nieren maar met haar eigen willetje. De eerste jaren bij ons wilde ze nog wel gaan wandelen in de wijk, maar zij bepaalde hoe er gelopen werd. Zinde onze keuze haar niet, dan ging ze midden op het kruispunt zitten. Als wij aan de riem begonnen trekken, ging ze op haar rug liggen en begon ze te kermen… En je wilt toch niet als dierenbeul in je wijk gekend staan, dus bepaalde 'Beertje' hoe de wandling verliep. Gelukkig was een zekere luiheid haar niet vreemd, dus die wandelingen duurden hooguit een kwartiertje.
De laatste jaren bleef ze binnen of deed ze wandelingetjes in onze tuin. We hebben geen hek dat de tuin van de straat afsluit, maar ze is nooit verder weggelopen dan tot de buurman die haar een suikerklontje per dag gaf. "Niet meer dan een half hoor, meneer, anders is het niet goed voor ze". Jaja …
Het laatste jaar ging het bergaf met Beertje. We betaalden al een klein fortuin aan medicatie: pillen voor het hart, Cortisone voor de heupen, enz. De laatste weken zakte ze steeds meer door haar achterheupen.
Tijdens onze laatste vakantie in Frankrijk is het dan misgegaan. De vriend die bij ons woonde om de dieren te verzorgen belde ons om te zeggen dat ze plotseling op het terras was ingezakt en dat ze niet meer bewoog. De bijgeroepen dierenarts heeft haar dan nog een flinke cortisone-spuit gegeven waarbij ze wel rustiger werd, maar ze stond niet meer op, ze at niet meer en ze dronk niet meer. De nieren vielen uit.
We hebben toen aan de dierenarts gevraagd haar de volgende ochtend in te slapen. We konden er niet bij zijn, want de terugreis zou 2 dagen duren en dat waren twee lange dagen van pijn voor Beertje. Op 3 juni 2003 sliep Beertje definitief in. Ze was 13 jaar en dat is ongelooflijk oud voor een Sint-Bernard. Het is nu niet alleen fysiek leger in ons huis, er wordt duidelijk iemand gemist.
Gelukkig hebben we 2 maand oude poesjes die de boel op stelten zetten, maar het is toch niet meer zoals 'vroeger'.