Ik verlang naar...
Een heerlijke nacht met een goede nachtrust, niet te warm en niet te koud. Als ik ´s morgens mijn ogen open doe trekt er net Iemand de gordijnen van de tuindeuren open, zodat ik naar buiten kan kijken, even moet knijpen voor het zonnetje, en dan de friswarme lentewind naar binnen voel komen, samen met de geur van de lentebloemen in de tuin als de deuren naar buiten open zwaaien... Ook hoor ik vogeltjes, die zingen zoals ze het alleen maar in de lente kunnen. Ik zak nog even weg in mijn donzig warme witte kussens, en ondertussen hoor ik in de keuken (rood, met zwart en wit geblokte vloer, maar die kan ik vanuit mijn bed natuurlijk niet zien) de fluitketel fluiten en de sinasappelpers gaan. Geur van verse broodjes vult de lucht, terwijl ik glimlachend weg doezel. Enkele minuten later komt Iemand binnen met een blad vol thee, sap, broodjes, eitje, beleg. Pas na enen komen we ons bed uit.
En nu de realiteit:
Ik ben nadat ik mezelf van het forum heb weg weten te sleuren nog uren bezig met het in mijn kop stampen van mijn psychologie-tentamen. Blikjes nep red bull liggen om mijn bed verspreid, evenals de kleding die ik uit geschopt heb. Al veel te snel zeikt mijn wekker dat het tijd is om weer wakker te worden, verder leren. Niks geen openslaande tuindeuren, ik heb een studentenkamer op de tweede verdieping in het centrum van de stad, bestaande uit 2 delen, derhalve komt er geen straaltje zonlicht in mijn slaapgedeelte. Ik knip mijn bedlampje aan en pak mijn boeken er weer bij. Rond acht uur sta ik op en struikel ik over een blikje. Ik kleed me aan en prop een boterham naar binnen. Om vijf voor half negen loop ik naar beneden, op weg naar mijn fiets. Op weg naar mijn tentamen. En ter overmaat van ramp heb ik die Iemand ook nog niet gevonden...
