Alle spellen in de Pelgrimscode moeten niet alleen leuk zijn om te spelen én om naar te kijken. In dit programma moeten ze ook passen in een bepaald thema: in het eerste seizoen waren dat de locaties die pelgrims in de middeleeuwen bezochten, in het vorige seizoen was er de exodus van de Israëlieten uit Egypte en dit jaar de reis van Sheba naar Salomo.
Wat ze allemaal gemeen hebben is de inhoudelijke grondlaag die gebaseerd is op de bijbel en de geschiedenis, tradities en gebruiken in het christendom door de eeuwen heen. Bij die tradities horen processies: processies voor verering van heiligen, maar ook boetedoening, martelaarschap, toewijding, onderdanigheid, lijden. Pelgrims door de eeuwen heen ervoeren pijn en ontbering in hun tocht naar Jeruzalem, de stad waar Jezus zijn kruistocht onderging.
Het beeld van een 'geknielde' processie past volgens mij helemaal in dit kader. Ja, het is een erg fysieke uitdaging, maar het was lang niet de enige zware opdracht in deze reeks. Sjoerd heeft zich overigens meermaals over de pijngrens heen getrokken, en daar was hij steeds - terecht - trots op. Bert heeft Sjoerd niet onder druk gezet, maar heeft zich - zoals we allemaal weten - erg fanatiek in het spel gegooid omwille van zijn - eveneens terechte - vastberadenheid om te winnen.
Dit spel was bovendien zo mooi gemonteerd, dat het epische - zelfs bijbelse - proporties aannam, ondanks het opgeven van Sjoerd. Hij had zich misschien een meer heroïsche exit voorgesteld, maar daar had hij zelf voor kunnen zorgen. Toch alle respect voor deze zeer fijne persoonlijkheid. En ook respect voor Bert, want ik vind het oneerlijk hoe hij hier en op andere sociale media wordt afgeschilderd.
Maar goed, ieder zijn mening. Dat respecteer ik dan weer.
