Topic: HDDs Honderd Duizelingwekkende Dwaalwegen

[hulpdakdekker]

Nee, glaciale & interglaciale perioden zijn perioden in een ijstijd; dus daarom zitten we zowel in een ijstijd als een interglaciale periode.
Hierbij zijn de glaciale perioden de strengere perioden; en de interglaciale de tussenliggende warmere.

Anders gezegd: 20000 jaar geleden was het zowel een ijstijd als een glaciale periode - hoe dubbelop dat ook klinkt als je naar de woordbetekenis kijkt

yeah nu komen de nieuwe

Biiiiijjjjna.

Volgende week behandelen we kamelen

[trialk]

ik heb een abonnement

[Lukie4]

owja iets met Beringstraat

[hulpdakdekker]

Exact!
Bij deze de laatste die feitelijk al bekend was




#4

Categorie: Fauna
Feit: Kamelen zijn ontstaan in Noord-Amerika.

Achtergrond:
Net als paarden overigens; maar dat las ik net pas, dus dit gaat alleen over kameelachtigen (Camelidae).
De familiegeschiedenis gaat vrij ver terug, zo'n 40 tot 45 miljoen jaar. Aanvankelijk meer vergelijkbaar, qua grootte, met geiten, benutte de kamelenfamilie de tijd door vele verschijningsvormen uit te proberen. Even om te herinneren hoe lang 40 miljoen jaar is, ter vergelijking: dinosauriërs zijn 65 miljoen jaar uitgestorven. Of, in meer menselijke maten: de laatste gemeenschappelijke voorouder van mensen met gorilla's en chimps is ongeveer 4-5 miljoen jaar geleden. De eerste anatomisch-moderne mensachtigen verschenen ongeveer 0.2 miljoen jaar geleden. Je kan dus een hoop leuks doen in 40 miljoen jaar.

Dat gebeurde dan ook. Zo kwamen er kleine antilopeachtige soorten; soorten met nekken lijkende op moderne giraffen; en enorme wezens, de welbenaamde Titanotylopus, 3.5 meter hoog bij de schouder. Ter vergelijking, dat is bijna tweemaal zo groot als moderne kamelen. Al deze diversiteit bleef echter beperkt tot Noord-Amerika. Tot zo'n 3 (+/- 1) miljoen jaar geleden, toen de soorten zich gingen verspreiden. De landengte bij Panama werd overgestoken naar Zuid-Amerika, waar vervolgens onder andere llama's uit ontstonden.
Daarnaast werd de oversteek naar het geheel van Eurazië gemaakt via Beringstraat. Hoewel dit momenteel een zeedoorgang is, heeft Beringië vaak drooggelegen - en verschaftte zo een doorgang tussen het uiterste Noord-Westen van Amerika en het uiterste Noord-Oosten van Azië.

Kijk. Een plaatje dat ik van wikipedia heb gejat.

Spoiler (klik om te tonen/verbergen)

Ook de migrerende kamelenfamilieleden bleven drukke baasjes - en verspreidde zich al snel op hun nieuwe continent. Door hun aanpassingsvermogen waren ze van China tot Noord-Europa. Zo waren ze niet alleen uitermate vaardig om met droogte en hitte tegen te gaan, evenzo bleken het ideale moerasdieren. Hun lange steltigepoten waren ideaal om door toemalige zompige gebieden te waden in Noordoost-Europa en West-Rusland. Hierbij bleven ze overdag uit bereik van eventuele roofdieren, terwijl ze 's nachts de vastere wal op klommen om rustig grassen en bladeren konden verorberen. Dit werkte grandioos, totdat de mens langs kwam, erg bekwaam bleek in het gooien van speren en het schieten van pijlen, en ze uiteindelijk allen uitmoordde. Desalniettemin bleef de legende van grote nachtelijke paardachtige wezens bestaan in deze moerassige gebieden. Vermoed wordt dat deze folklore de directe aanleiding is geweest tot mythische 'nachtmerries'; wat vervolgens in de taal werd opgenomen als zijnde slechte dromen.

Een zelfde verhaal ging op voor de achterblijvende kamelige beesten in Noord-Amerika. Net als vele andere soorten stierf de gehele oorspronkelijke familie zo'n 11.000 jaar geleden. Dit was, zoals jullie je hopelijk nog herinneren, rond het einde van de laatste glaciale periode. Bij glaciale periodes staat wereldwijd het waterniveau tientallen meters lager, dus ook toen er een landbrug bij de Beringstraat. Iets eerder (14.000 jaar geleden +/- 3000 jaar) waren via deze landbrug mensen uit Oost-Azië geëmigreerd - de Cloviscultuur. Of dit de eerste mensen in Noord-Amerika waren, en daarmee de voorlopers van alle indianenvolken, staat nog ter discussie. Het gegeven dat vrijwel alle grote wilde beesten, op bizons na, destijds uitstierven in Noord-Amerika impliceert dat de mens hierin een hand heeft gehad. Daarentegen was het zonder meer een periode van klimaatverandering, aangezien de glacialeperiode eindigde. Waarschijnlijk was het een combinatie van beide factoren - want dat is altijd zo.

[Lukie4]

geen meteoriet inslag ?

[Jann]

Nee, die komt dit jaar pas

[hulpdakdekker]

geen meteoriet inslag ?

Voor het uitsterven van kamelen in N-Amerika?

Heh.

Kan.

Naast mensen / klimaat, zijn er nog andere mogelijkheden die serieus worden onderzocht.
Een recente daarvan gaat over een zeer koude periode van zo'n 1300 jaar lang - ongeveer 12.8-11.5 duizend jaar geleden; de Jonge Dryas. De theorie is dat die inderdaad is veroorzaakt door een serie meteorieten. Die zorgden voor een hoop dood en verderf bij inslag, en continentbrede branden daarna zorgde voor weinig beschikbaar voedsel. Waardoor vrijwel alle grote grazers, en mensen, in Noord-Amerika omkwamen.

Maar die theorie is nogal omstreden

[hulpdakdekker]

Ah, dan beginnen nu de nieuwe te komen.
Laten we eens beginnen met onze allerliefste categorie: taal!




#5

Categorie: Taal
Feit: Blank & black hebben dezelfde achtergrond.

Achtergrond:
Dat lijkt een inkoppertje; de woorden lijken op elkaar. Daarentegen is de huidge betekenis eerder tegenovergesteld.
Sowieso zijn de namen van kleuren in ons omringende landen vergelijkbaar. Blauw / blue / blau / bleu ; rood / red / rot / rouge ; geel / yellow / gelb / jaune (goed dat is al wat verder) ; groen / green / grün / verde.. misschien moeten we Frans laten voor wat het is. Maar dan met zwart en wit slaat alles op hol. Schwarz en weiss past er nog goed bij, maar noir en blanc? En de Engelsen doen white nog wel goed, maar kiezen ineens voor black. De Fransen hebben duidelijk andere ideeën bij dat woord, en ook bij hebben woorden als blank, blaken, blinken - welke een lichte connotatie hebben. Dus hoe kan dat.

Zowel de lichte als donkere betekenis hebben dezelfde Proto Indo Europese (zegmaar 5500 jaar geleden) achtergrond in de oervorm bhleg. De betekenis hiervan zat in het schijnen, schitteren, glimmen. Daarna wordt het moeilijker, want etymologen lijken er niet geheel over uit. Maar de volgende stap is het oergermaans (zegmaar 2000-2500 jaar geleden). Het lijkt erop dat hier twee zeer vergelijkbare woorden werden opgenomen: blaikaz of blaiko voor de lichte glimmende vorm, en blakaz of blakko voor de donkere versie.
Als we vervolgens bij de Engelsen kijken is de volgende tussenstop bij het Oud-Engels (ongeveer 5e tot 12e eeuw). Donker werd waarschijnlijk blæc, terwijl licht blac werd. Daarnaast werd voor donker in het Oud-Engels swart of swaert gebruikt, hoewel dit later kwam te vervallen.
In het Midden-Engels (12e tot 15e eeuw) lijkt het dat de vormen blāc en blăc werden, waarbij de eerste vorm (met de langere klinker) zwart was, en de vorm met de korte klinker licht. Dit was daarentegen verwarrend, zodat de context moest worden gebruikt welke werd bedoeld. Dit zorgde voor een hoop onduidelijkheid, door grote verschillen van dialecten en schrijfwijzen in de tijd - en nog steeds bij het ontcijferen van oude teksten.

In tegenstelling tot in Engeland, hebben veel continentale landen het woord voor licht/schittend/wit gehouden. Daarnaast is in bijvoorbeeld Nederlands en Duits gewoon het woord zwart gebleven, dat al sinds het oergermaans (swarta) werd gebruikt.
Het gebruik van het woord voor wit [/white / weiss] is daarentegen veel recenter. Opkomend vanaf de 13e eeuw begon zwart een negatieve bijklank te hebben - hierdoor begon langzaam aan de noodzaak te ontstaan voor een eenduidig woord voor licht, liefst met een positive connotatie. Hiervoor werd het West-Germaanse hwisa gebruikt, dat verlichtte betekende. Dit woord werd in het Nederlands Engels en Duits simulataan gebruikt voor licht [wit / white / weiss] als voor verlichte individueën [wijs / wise / Weise].


Dus ter overgesimplificeerde samenvatting: In den beginne was er niets, en het was swart. Toen zei een stem "Er moet licht zijn!", en er was licht, en het werd blac genoemd. De Nederlanders en Duitsers vonden swart een topwoord, en gaven het veel liefde. Maar ze waren wat ontevreden met blac, en gebruikten daarom wit. De Engelsen ontfermden zich om dat arme woordje blac, en gebruikte het te pas en te onpas voor zowel licht als donker. Hierdoor wilde swart niet meer met ze spelen. De Engelsen vonden daarom swart ook stom, en gingen blac voor donker gebruiken. Op een ochtend sliepen de Nederlanders en Duitsers hun roes uit, en wilden de Engelsen ook plezier maken met wit. Ze probeerden het te verleiden met thee en marmiet, maar wit was wijs, en wilde iedereen te vriend houden. Daarom deed wit bij iedereen gezellig mee, en ze leefden nog lang en gelukkig.


Okay, die laatste alinea, misschien is dat niet letterlijk zo gegaan.

[Lukie4]

[Stormpie]

interessant weer hdd..

bij in den beginne was er niets waren er toch al kamelen? Of gooi ik nu de tijdlijn ondersteboven?

[Lukie4]

donkere

[hulpdakdekker]

interessant weer hdd..

bij in den beginne was er niets waren er toch al kamelen? Of gooi ik nu de tijdlijn ondersteboven?

Nee dat klopt inderdaad.

Volgens bepaalde bronnen waren de kamelen er al 44.994.227 jaar toen in den beginne begon

[MaikeMeisje]

HDD, ken je;
"Handboek van nutteloze kennis" van Hanswilhelm Haefs


Dat is echt wat voor jou, je stukjes hier doen me daar erg aan denken.

[hulpdakdekker]

Ben niet met dat specifieke boek bekend - maar je hebt inderdaad verschillende van die bundels.
Dacht dat NRC er ook een paar heeft gehad.

Daar buig ik niet op - gaat ook niet nodig zijn om aan de 100 te komen
Maar grofweg inderdaad zo'n insteek.

Heb er zelf bv eentje van QI: The Book of General Ignorance.
Maar daar staan ook nog wel dingen in die.. laten we zeggen nutteloos zijn [land met hoogste zelfmoordpercentage: litouwen]
of die ik eigenlijk redelijk bekend veronderstel [we gebruiken 100% van onze hersenen].



Met de verandering dat ik vind dat je zulke boekjes niet moet geloven, maar als eerste uitgangspunt moet zien.
Wat ook de reden is dat ik soms het Pad der Waarheid wat afsnijd ter faveure van de bosjes der fabels
Sowieso een goede instelling, maar voor zgn. feitjes sowieso want die veranderen soms c.q. zijn onderhevig aan discussie.

[MaikeMeisje]

Het grappige aan dit boekje is dat het niet alleen droge feitjes geeft, maar aan het eind van elk hoofdstukje een heel stel van die feitjes aan elkaar verbind in een verhaaltje die ik heel erg vind lijken op jouw verhalen.
Die van jou zijn een stuk leuker natuurlijk

[hulpdakdekker]

Ja? Ohhh dat klinkt inderdaad interessant


Het leuke hieraan is wel dat ik er zelf nog het een en ander aan leer!
Nooit gedacht dat gletsjers zoveel tekenen in het landschap achterlaten [nee, dat heb ik inderdaad daarna niet gebruikt ]
Is werkelijk een studie op zich!


Ga denk wel vaker zo'n samenvattingje aan het eind gooien [misschien minder melig dan deze eerste poging, weet ik niet]. Want zal toch vaak hoop nieuwe woorden/info zijn, die anders alleen maar weer uit je oor wegdrupt.

[hulpdakdekker]

#6

Categorie: Flora
Feit: Bananenplanten verplaatsen zich.

Achtergrond:
Je zou ook 'wandelen' kunnen zeggen, maar dan krijg je half betwetend internet op je nek voor, uiteindelijk, een triviaal verschil.

Spoiler: plaatje van een bananenplant (klik om te tonen/verbergen)

Goed, om te beginnen, bananen groeien dus niet aan bomen, maar aan planten: er is namelijk geen houtige kern of stam aanwezig. De planten worden zo'n 5 meter hoog, afhankelijk van soort, wat ze het hoogste vruchtdragende kruid maken ter wereld. Deze vruchten (laten we ze even 'bananen' noemen, want zo heten ze) bevatten bij gecultiveerde planten geen zaden. Wilde bananen bevatten wel zaden, maar vrijwel geen vruchtvlees, zijn korter, dikker, en worden verder niet in dit stukje besproken.
Doordat ze geen zaden in de vrucht hebben moeten de planten zich anders voortplanten. Naast bestaande bananenplanten komen nieuwe scheuten omhoog, die kunnen worden afgesneden en apart worden geplant. Hieruit groeien zeer snel lange bladen omhoog, waarvan de bladstengels een pseudostam vormen (zie eerdere afbeelding). Wanneer deze bestaat komt er door het midden van de pseudostam een bloemstem omhoog

Spoiler: plaatje van bloemstem (klik om te tonen/verbergen)

Hieraan vormen de bananen zich, door welk gewicht hij gaat doorhangen. Als de bananen zijn geplukt sterft hij af. Daarentegen gaat de plant niet dood. Zoals gezegd vormt de plant nieuwe scheuten die naast de plant opkomen, en nieuwe planten kunnen beginnen. Deze komen voort uit de wortelstok (ook rizoom of rhizoma genoemd) die net onder de grond ligt.

Dat is het globale proces van de Opkomst en Ondergang der Bananen. Hoe het specifiek gaat mbt nieuwe generaties verschilt per bron, en is vermoedelijk ook de reden waarom bronnen verschillen in de mate van verschuiving.
Doorgaans als bananen op een plantage worden gecultiveerd mogen een beperkt aantal van de scheuten blijven leven voor nieuwe planten, terwijl de rest vroegtijdig wordt afgesneden. Daarnaast is het mogelijk dat er speciale moederplanten worden gebruikt, puur voor het produceren van nieuwe scheuten. Hierbij wordt het vrij streng gereguleerd hoeveel scheuten waar opkomen. Daarnaast lijkt het gebruikelijk om na een jaar of 5-10 de wortelstok op te graven. Dit is vermoedelijk de reden voor bronnen die zeggen dat bananenplanten maar 40cm tijdens hun leven zich verplaatsen (en tot 15cm per jaar).
Dit strenge reguleren is niet verplicht. Wanneer bananenplanten ongecontroleerd groeien kunnen er daardoor meer scheuten omhoog komen. Daarnaast heeft een bananenplant door het continuë vernieuwingsproces, door nieuwe scheuten, niet automatisch een maximale leeftijd. Wortelstokken kunnen steeds groter worden, tot zo'n 5 meter in doorsnede, zodat bananenplanten meters kunnen 'wandelen'. Vermoedelijk is dit de reden dat sommige bronnen spreken van een, doorgaans ongedefinieerde, afstand van meters. Het lijkt dus dat wandelafstanden meer afhangen van snoeigedrag dan dat het inherent aan de plant is.
Dit veroorzaakt opmerkelijk weinig chaos, ten opzicht van andere planten. De wortelstokken hebben de neiging om richting de zon te groeien. Bananenplanten worden in rijen geplant die, wanneer correct gedaan, allemaal dezelfde kant op kunnen schuifelen. Het lijkt erop dat plantages daarop vooruitziend enkele meters van de plantage open houden voor wandelruimte. Bewijs hierdoor is echter anecdotisch.

Bananen zijn al vele eeuwen gecultiveerd in Zuid-Oost Azië (waar ze oorspronkelijk vandaan komen), en vertonen zodoende eveneens al sinds mensenheugenis wandelend gedrag. Dit gedrag komt voort in meerdere regionale mythen. Zo werd in de Vietnamese Hồng Bàng Dynastie verteld dat de onsterfelijke God van de bergen Sơn Tinh eens de natuurlijke plaats van alle bomen en planten wilde vast stellen. Alle bomen en planten stuurden een afgezant, en elk kreeg een plek toebedeeld die perfect pastte. De bananenplant kwam echter veel te laat doordat die onderweg overal z'n grote trossen vruchten bleef showen. Bij aankomst was de bijeenkomst al lang over, zodat de bananenplant geen eigen plekje kreeg. Daarom zouden bananenplanten voor eeuwig dolen en zich verplaatsen.

Ter Samenvatting: Bananenplanten hebben geen stam, maar een pseudostam bestaande uit bladstelen. Deze sterven na de bloei af. Nieuwe scheuten komen uit dezelfde, ondergrondse, wortelstok omhoog. Doordat nieuwe scheuten op een nieuwe plek omhoog komen, lijkt het alsof bananenplanten zich langzaam verplaatsen. Bronnen verschillen voor totale verplaatsing van 40 cm tot meters; vermoedelijk komt dit doordat in praktijk veel nieuwe scheuten worden gesnoeid, zodat de plaats van de nieuwe plant kan worden gecontroleerd.

[hulpdakdekker]

Zo, ben afgelopen week nogal druk geweest - maar heb nu weer tijd

Vind het altijd wat moeilijk in te schatten wat wel, en niet, bekend is.
Deze zit in de categorie die wellicht reeds bekend is?





#7

Categorie: Uhhh laten we het houden op Biologie
Feit: Je hebt meer bacteriën in je lijf dan eigen cellen

Achtergrond:
We hebben zo'n 10¹⁴ bacteriën, tegenover maar zo'n 10¹³ eigen cellen. Anders gezegd, we hebben nogal veel eigen cellen, maar nog tienmaal zoveel bactereën. Daarentegen zijn lichaamscellen veel groter, zodat die alsnog de overgrote meerderheid (97-99%) van ons lichaamsgewicht uitmaken.
Desalniettemin is het een interessant, en enigszins bevreemdend, om te bedenken dat wanneer je naar cellen kijkt het meeste van ons, eigenlijk niet van ons is. Tuurlijk, de bacteriën zitten in ons, maar ze zijn genetisch totaal anders en doen lekker wat ze zelf leuk vinden. Daarentegen helpen ze ook netjes in het darmmaagstelsel met het verteren van voedsel - dus iedereen is blij. Maar toch, niet van ons. In tegenstelling tot bijvoorbeeld benen. Als ik een been verlies, dan kan ik nog steeds zeggen dat ik mijn been heb verloren - en dat ik daar gemengdnegatieve gevoelens over heb, want ik was in alle eerlijkheid nogal aan mijn been gehecht.
Mijn been heeft niet zulke gevoelens terug, wat misschien ondankbaar is, en heeft niet het idee dat'ie nu een lichaamsprotese met de vorm en functionaliteit van mij moet gaan zoeken. Sterker nog, ik kan mijn andere been laten afzetten en het eraan Lijmen (het been) - inclusief andere optionele delen, maar het enige resultaat is dat ik steeds kleiner (fysiek en mentaal) word.
Dus ach, zijn benen zo heel veel anders als instrumenten dan de bacteriën? Ja, benen merk je eerder op als je ze ineens mist - maar of je het lang overleefd zonder bacterieën..

Dus het deel wat mij mij maakt zijn niet mijn bacteriën, of mijn benen, of mijn linkeroor - hoewel ik allen niet graag zou missen. Het zit eerder, schijnbaar triviale, dingen als een lichtelijk schertsende inborst, een kennis van Plutarchs paradoxen, en een referentionele schrijfstijl. Meer dus de mentale aspecten. Gelukkig, daarom, zijn we altijd nog Baas In Eigen Brein (houden we niet allemaal van de bieb?!). Puur onze eigen neuronen die daar boodschapjes doorseinen, en er op onbekende manier iets geheels mee maakt. Mij mij maakt.

Ennnnn ook dat is niet helemaal waar. Want er zitten wel heel veel neuronen in de hersenen, ongeveer 10¹¹, maar zitten eveneens ongeveer 5-10 maal zoveel gliacellen (glia = lijm). Dit zijn de helden die zelden worden genoemd, maar al het vuile werk opknappen. Toevoer van voedingsstoffen, opruimen van overmatige ionen, houden alles op z'n plek, zorgen dat neuronen sneller kunnen communiceren. Als neuronen de gelauwerde professoren zijn, dan zijn gliacellen de secetaresses die zorgen dat die wereldvreemde figuren niet onder de tram lopen. Natuurlijk zijn die neuronen zich er niet van bewust dat hun geliefde en vertrouwde gliacellen van buitenaf worden aangestuurd door aliens en/of de NSA.. Ho, wacht, de deurbel gaat..

Ter samenvatting: Nog even snel; we hebben veel cellen, maar bevatten nog meer bacteriën. Zelfs op je hersenen kan je niet bouwen, want die bestaan voor een minderheid uit neuronen.
Nou, ik ga even de deur open doen, als ik nooit meer terug kom waren het de aliens en/of NSA.

[hulpdakdekker]

#8

Categorie: Geschiedenis
Feit: Een luttel schakelaartje heeft veruit de grootste nucleaire ramp ter wereld voorkomen.

Achtergrond:
Dit gaat natuurlijk in de Koude Oorlog plaatsvinden.
Wereldmachten waren lichtelijk panisch, dus America wilde (in geval van een Nucleaire oorlog) in elk geval terug kunnen meppen. Om dat te bereiken waren er enkele missies die inhielden dat er op elk moment, 24 uur per dag - 365 dagen per jaar, een serie B-52 bommenwerpers in de lucht waren met functionerende nucleaire bommen. En dan gaat het weleens fout. En als het dan fout gaat, kan het ineens heel erg fout gaan.
In januari 1961 bleek tijdens het bijtanken dat een van die bommenwerpers (met twee waterstofbommen aan boord) een brandstoflek had. Dit verergerde snel, het vliegtuig werd onbestuurbaar - en stortte neer vlakbij Goldsboro in North-Carolina. Vijf van de acht inzittenden overleefden de crash met behulp van hun parachutes, drie niet. Dat gebeurd af en toe, is treurig, maar nog geen nationale ramp in zichzelf. Het werkelijke probleem waren de veiligheidsmechanismen, die (gezien hoe belangrijk hun functie was) niet geheel veilig genoeg waren.

Beide bommen hadden 4 veiligheidsmechanismen, maar een daarvan was geactiveerd toen het geheel begon te vallen. Voorts waren twee andere mechanismen onklaar geworden (in elk geval bij een van de twee bommen) toen het vliegtuig uit elkaar begon te vallen tijdens het neerstorten. Hierdoor was deze waterstofbom volledig klaar om te ontploffen, op een luttel schakelaartje na die nog op Safe stond in plaats van Armed. Zulke complexe bommen hebben vaak een eigen parachute, die zich ontvouwd wanneer de bom naar beneden komt, opdat hij niet te hard inslaat en desintegreerd alvorens te kunnen ontploffen. Deze bom werd dan ook netjes aan z'n parachute in een boom in North-Carolina gevonden

Spoiler: bomboom (klik om te tonen/verbergen)

Van de andere bom is veel minder bekend. Hierbij klapte de parachute niet uit, stond niet geheel aan, en boorde zich meters diep de grond in. De componenten konden nooit goed worden opgegraven, door een overstroming van grondwater. Daarentegen bleek het schakelaartje bij deze bom wel reeds op Armed te staan. Het Amerikaanse leger heeft daarom het grond in de nabije omtrek opgekocht. In de omgeving kwamen desalniettemin een hoop klachten dat het grondwater radioactief was en voor, verder onverklaarbare, medische klachten zou zorgen. Dit trok verdere publiciteit aan - en was de primaire reden dat korte tijd later in stripverhalen meerdere nieuwe characters ontsproten die hun krachten ontleenden aan een radioactieve achtergrond.

Nu ben ik nog aan 1 ding voorbij gegaan, en dat is de grootte van de potentieele ramp. Er is een gangbare schaal om nucleaire rampen te ordenen - een ramp de hoogste categorie is slechts tweemaal voorgekomen: Chernobyl en Fukushima. Respectievelijke 31 en 2 directe doden; naar schatting 4000 en 130 extra doden door kanker; en beide ongeveer 300.000 mensen geëvacueerd.

Goldsboro waren 2 waterstofbommen, en daarmee een geheel andere grootte. Hoe zwaar ze precies waren verschilt per bron, maar waarschijnlijk minimaal 2.5 megaton per stuk. Dat is 250x zoveel als de atoombom die op Hiroshima viel. Andersgezegd was, het een stuk zwaarder dan alle munitie en bommen die in de historie van de mensheid zijn gecombineerd bij elkaar (atoomtests uitgesloten). Gelukkig was Goldsboro dun bevolkt, zodat naar verwachting 'slechts' 60.000 mensen meteen door de ontploffing zouden omkomen (ongeveer iedereen in een straal van 15 kilometer). Grofweg even veel als in Nagasaki. Ah, de vooruitgang van wapens. Als hij op New York City zou zijn gevallen liepen de aantallen in de miljoenen doden.

Daar zou de ramp echter niet ophouden. In veel wijdere omtrek zouden mensen spontane brandwonden krijgen. Daarnaast zouden over duizenden tot tienduizenden vierkante kilometers enorme branden uitbreken. Eveneens zou de fall-out wolk zich over tienduizenden vierkante kilometers verspreiden - en met een beetje pech bijvoorbeeld Washington DC bereiken. Op de lange termijn zouden vele duizenden vroegtuidig overleiden door de straling. En dat is nog buiten beschouwing latende de enorme gevolgen op agricultuur, de gevolgen van nationale paniek, het feit in meerdere staten ineens communicatie en transport vrijwel volledig is weggevaagd wat verdere evacuatie enorm bemoeilijkt..

Ter Samenvatting: Vliegtuig stort neer, aan boord 2 waterstofbommen - elk 250x sterker dan de atoombom op Hiroshima. Een heldhaftig laag-voltage schakelaartje stond een wereldramp in de weg. Dat zou de Koude Oorlog anders hebben doen lopen. Goed plan verder, constant allerlei waterstofbommen boven je eigen land laten cirkelen.

[Nieky]

Vanwege dit soort feitjes vond ik geschiedenis leuk