Ik heb vaker ingestorte tunnels gehad, maar dit... Ik vraag me af of ik deze shock ooit nog te boven kom. Het is alsof de grond onder mijn voeten vandaan is getrokken, en ik nu maar zien hoe ik me verder voortbeweeg, zonder iets dat ik altijd als vanzelfsprekend heb beschouwd.
Ik ben écht... ik geloof het nog steeds niet. Hoe kan iemand mij nou ooit nog serieus nemen? Hoe kan ik mezelf nog serieus nemen?
Is er een noodlijn, slachtofferhulp? Loopt er hier een dokter rond die mij kan helpen? Een psychiater, wellicht?
Simone, Simone, Simone... hoe heb je dit toch gedaan? Waarom ben ik er zo hard ingetuind? Zó hard? Hoe heb ik zó blind kunnen zijn? Vragen... vragen... elke zekerheid die ik had is voor mij nu in een raadsel veranderd.
Echt... wie de mol ook is... ik zie het wel, ik heb geen ruimte meer in mijn hoofd om er nog over na te denken. Ik ben verslagen. Ik kan alleen nog maar afwachten, maar wie van jullie het ook is; Jan, Olcay of Ruben... bravo. Bravo met de hoofdletter B.