DAGBOEK VAN DE AFVALLER - AFL. 8
Neeeeeeee!!!! Shit shit shit, ben ik nou degene die afvalt in de halve finale?
Ok een groen scherm voor Ruben, dat was natuurlijk te verwachten. Groen scherm voor Olcay, aiiiii. Hierna ben ik aan de beurt. Het gaat tussen Jan en mij. Ik werp een blik op hem, maar hij lijkt te zijn opgestegen door de ondragelijke spanning en staart met een woeste blik naar de laptop.
Tik tok tik tok…
Art kijkt me zoals altijd net iets te lang aan met zijn welbekende pokerface.
Tik tok tik tok…
BAM EEN ROOD SCHERM.
Neeeeeeee!!!! Shit shit shit, ben ik nou degene die afvalt in de halve finale? Ik kon het goud bijna aanraken maar ben nu vierde. Ik voel me net Sven Kramer op de 10.000 meter. Overtuigd van de eindoverwinning en het dan toch niet halen.
Dan gaat het snel. Gedag zeggen tegen de finalisten en de afscheidsbabbel met Art. Tijdens de lange rit terug naar Tbilisi zet ik alles nog even op een rijtje. Zat ik toch op de verkeerde mol (no way, of toch wel) en wat heb ik dan fout gedaan in de test?
De teleurstelling slijt verbazingwekkend snel, want tijdens die rit naar de hoofdstad loop ik alle geweldige opdrachten langs. De epische openingsaflevering, paragliden, verhuizen in een Lada, de grotstad Vardzia en last but not least de raftrace. Wat heb ik genoten van deze drie weken in een prachtig land en wat heb ik een lol gehad met de andere kandidaten. Ik beken: soms konden we elkaar achter het behang plakken, want we waren vrijwel allemaal bloedfanatiek, maar uiteindelijk overheerst een zeer positief gevoel. Ik wilde de mol ontmaskeren en volgens mij heb ik dat gedaan alleen niet in de finale (of zit ik toch verkeerd, help!)
Ik kijk met spanning uit naar 10 maart wanneer al mijn vragen eindelijk worden beantwoord.
Simone