Sowieso vind ik dat de overall kwaliteit van het festival de laatste jaren gestegen is. Het was jarenlang een schreeuw- en showfestival, maar dat laatste is nu toch wel een stuk minder. Dat is althans mijn indruk.
Helemaal back to basic hoeft het voor mij ook weer niet te gaan: een houten plank waar af en toe een danspasje uit komt, en van boven een geluid, dat een liedje moet voorstellen. Zo houterig als the Brotherhood of Man hoeft het ook niet.
Ze zijn al eerder genoemd: nummers als Sanomi van Urban Trad of White and Black Blues van Joelle Ursul, dat waren mooie inzendingen. Of het ''monumentale'' Eres Tu van Mocedades, nummers die ook na lange tijd in het gehoor blijven liggen (hangen, zo je wil....), dat zijn de pareltjes.
Hoort ''Birds'' daarbij? Ik zeg ja. Niet omdat het toevallig het Nederlandse nummer is, maar nadat je het een paar keer gehoord hebt, blijft het gewoon hangen. En dat is de kracht ervan.
