Topic: Het Grote Songfestival Topic

[D*N]

Ik kijk om zoveel mogelijk af te kraken

[Hulpmol]

Even heel wat anders, waar ik benieuwd naar ben: wat is voor jullie het leuke/de reden om naar het ESF te kijken?

Bij mij zijn het meerdere reden:
- Gewoon omdat ik van muziek houd. Het is niet allemaal even kwalitatief, maar ik vind elk jaar 10 nummers die ik nog maanden nadien in mijn playlist heb staan.
- De waarden die het festival vertegenwoordigt. Er is bijvoorbeeld een sterke associatie met LGBT+ en ook al behoor ik zelf niet tot deze groep, ik steun hun strijd voor meer rechten in Europa. Daarom kan ik ondanks dat het niet mijn favoriete nummer is wel volledig achter de winst van Conchita Wurst staan. Omwille van de symbolische waarde. (Sorry Nederland, Calm after the Storm nog steeds in mijn playlist hoor. )
- De politiek. De organisatie van ESF claimt anti-politiek te zijn, maar toch is er ontzettend veel politiek aanwezig. Ik heb dankzij het festival veel bijgeleerd over Europese politiek toen ik nog een tiener was. Armenië en Azerbeidzjan zullen elkaar geen enkel punt geven en de juryleden zullen het andere land zelfs manifest laatste zetten in hun ranking. Grieken vinden het nummer van Macedonië altijd waardeloos omdat ze de naam Macedonië claimen. Iedereen werd dan gedwongen om "former Yugoslav Republic of Macedonia" te zeggen. Dat leidt dan soms tot leuke situaties (zie hieronder).
Russische meisjes van 17 worden in 2014 uitgejouwd in Kopenhagen omdat Rusland de Krim annexeert, Oekraïne bant een Russische kandidate van het festival in 2017, Israël wil Ijsland bannen dit jaar omdat de groep Hatari kritisch is t.o.v. de regering van Israël,...
Andersom zullen Moldavië en Roemenië elkaar in de televote bijna nooit overslaan met 12 punten, net als Cyprus en Griekenland, Finland en Estland,...

Dus voor mij is het meerdere lagen. Het heeft dus een zeker educatief aspect met al die politiek, maar het is in de eerste plaats gewoon ook een leuke bezigheid tussen december en mei.

En hier dan een video in Bakoe 2012 waarin een Griekse journalist vraagt aan de Macedonische zangeres Kalliopi waarom ze op de persconferentie na haar halve finale sprak over "Macedonia" en niet over "Former Yugoslav Republic of Macedonia".

[Fabiann]

Gelukkig hoeven we dit jaar niet meer die lange naam te gebruiken. #NorthMacedonia

Eigenlijk hetzelfde als Hulpmol, behalve dan dat ik wel behoor tot de LGBT+ groep.

[chocomol]

Even heel wat anders, waar ik benieuwd naar ben: wat is voor jullie het leuke/de reden om naar het ESF te kijken?

Goede vraag! Vroeger keken we het, net als iedereen toen volgens mij, altijd thuis met familie. Heb er lange tijd jarenlang geen drol aangevonden vanwege een hoop onzin die het ook de slechte naam heeft gegeven die het nog steeds wel eraan heeft kleven.

Maar sinds Anouk mee is gaan doen in 2013 dacht ik werd het echt weer interessant. Net als veel mensen volgens mij. Ook een supergoed nummer overigens. Ik vind de ingeslagen weg van de Avrotros sindsdien ook super en had nooit gedacht het weer eens te gaan kijken. De common linets maakte het daarna nog leuker en zelfs weer wat trots op ons land, beetje chauvinistisch zelfs. Vooral omdat we zo'n vreemde eend in de bijt waren en dus een gewaagd lied hadden gestuurd voor dat jaar. En best wel trots dat ons land sindsdien heeft volgehouden om kwaliteit te bljven sturen, ook al is het niet altijd iedereens smaak en soms gewaagd.

Maar meestal kijk ik het ook vanwege de show-technieken in ledschermen, graphics, scoreborden, decors etc. Tegenwoordig zie je dat in ieder programma, maar vroeger was het Songfestival vanwege de enorme boost geld dat erin werd gepompt echt een kijkje in wat mogelijk was kwa techniek en vormgeving. Zoals een scorebord vroeger in realtime 3d gemaakt met een van de eerste silicon graphics systemen en waar een presentator door het scorebord heen liep. Dat was top of de bill toen en super interessant. Nog nooit vertoond en je kaak viel naar beneden dat dat mogelijk was. Ook het animerend verwisselen van score-posities binnen het scorebord, dat we nu ieder jaar zien, was nog nooit eerder gedaan. Daarna heeft iedere talentenjacht dat zo'n beetje overgenomen, maar dat was toen uniek. Maar nog steeds kijk je soms echt je ogen uit vanwege het licht en decors, omdat het zo groots is opgezet allemaal.

Kijk dus ook altijd vanwege m'n interesse in muziekproducties, het licht, decor, de show en alles wat erbij komt kijken en hoe landen zichzelf (proberen te) verkopen vind ik erg interessant. Maar sinds Anouk ook wel wat chauvinistisch. Al haakte ik bij Treintje wel opnieuw af. Vond Douwe bob wel weer een goed optreden en Waylon echt zwaar ondergewaardeerd. Top optreden.

Ik vind het jammer dat je je tegenwoordig vooral in Nederland lijkt te moeten schamen als je het Songfestival kijkt. Alsof iedereen die dat kijkt gay is of excentriek. Heb ook vaak het idee dat iedereen in Nederland het stiekem kijkt, maar veel er niet voor uit durven te komen vanwege het gay-imago. Terwijl het gewoon muziek is en dat niet is gekoppeld aan een sexuele voorkeur. Al worden sommige optredens daar dan volgens mij helaas wel weer op geselecteerd volgens mij. Ik vind het tof dat dat imago zo langzamerhand toch wat lijkt te schuiven nu Nederland weer wat mee begint te doen! Goede ontwikkeling. Want het gaat oorsponkelijk toch om de beste muzieknummers.

Ook tof dat er weer betere nummers worden ingezonden de laatste jaren en het weer wat meer om kwaliteit lijkt te draaien... nou ja, iets meer dan. In plaats van al die onzin die er jarenlang was. Vind ook Belgie enorme goede inzendingen hebben de laatste jaren. Dat nummer van BLanche bijvoorbeeld vond ik echt top.

Doordat er weer wat meer kwaliteit is begint het nu tenminste weer een soort van olympische spelen te worden voor muziek.
Waar overigens sommige Amerikanen superjaloers op zijn, want zij doen niet mee... 'een olympische muziek-competitie tussen landen' vinden zij een ongelofelijk goed idee. Voordat doordat het ooit is opgezet na de tweede wereldoorlog om nationaliteiten weer dichter bij elkaar te brengen door middel van muziek. Ik bedoel: hoe cool is dat idee? En eindelijk iets waar Amerika niet in mee doet, hahah

My 999 cts   

[chocomol]

Er is bijvoorbeeld een sterke associatie met LGBT+ en ook al behoor ik zelf niet tot deze groep, ik steun hun strijd voor meer rechten in Europa. Daarom kan ik ondanks dat het niet mijn favoriete nummer is wel volledig achter de winst van Conchita Wurst staan. Omwille van de symbolische waarde. (Sorry Nederland, Calm after the Storm nog steeds in mijn playlist hoor. )

Ik had nog nooit van de term LGBT+ gehoord, dus weer wat geleerd. Ik ben ook niet van die groep en vind zelf daarnaast ook niet dat om die reden een muzieknummer moet winnen. Want dan gaat het alleen nog maar om statements en blijft het songfestival dat excentrieke gay-imago houden en er muzieknummers op geselecteerd worden. Dat vind ik niet goed. Het zou juist een festival voor iedereen moeten zijn vind ik. En ik denk dat hierdoor veel muzieksoorten al bij voorbaat minder kans maken, terwijl wel heel veel mensen dat mooi vinden, maar het bij de grootste doelgroep dan minder aanslaat.

Maar wel tof dat je dat als reden aandraagt!    Ik zou het op dat gebied ook volledig met je eens zijn als het hier niet om een muziekcompetitie zou gaan. Denk ook wel dat tot dusver er meer acceptatie is gekomen vanwege het festival, vind alleen dat dat niet zo zou moeten zijn met een muziek-competitie. Jammer sowieso dat het blijkbaar nog steeds zo nodig is anno 2019 zelfs.

Ik heb dankzij het festival veel bijgeleerd over Europese politiek toen ik nog een tiener was.

Da's pas omdenken! 

[chocomol]

Verder begint me onderhand een trend op te vallen. Bijna werkelijk alle artiesten die nog een keer deelnemen aan het Songfestival, komen met een (naar mijn mening) slechter lied aanzetten dan eerst

Ik snap ook nooit zo goed waarom ze dat doen. Een eerste keer word je vaak gekozen vanwege een creatieve vonk die een goed nummer heeft opgeleverd, maar een tweede keer kun je dat nooit meer zomaar uit je hoed toveren. Het kan toch vaak alleen maar tegenvallen. Net zoiets als een tweede deel van een kaskraker-film. Mensen hebben enorme verwachtingen en een artiest heeft minder kracht om zichzelf echt te bewijzen. Vind het overigens wel des te knapper als het wel lukt.

Overigens bedacht ik me net nog een reden waarom ik het songfestival kijk: sinds al die reactie-video's en reacties onder videos op youtube is het veel meer gaan leven vind ik. Ik vind het positief te zien dat landen goede muziek echt waarderen over en weer. En best grappig te zien hoe mensen reageren op muzieknummers. Vind die reaction videos sowieso best vermakelijk, verder niets met songfestival te maken.

Wat vinden jullie overigens van dat nummer van IJsland? Ik snap er echt helemaal niets van dat mensen dat hoog inschatten. Ik snap dat het apart is en verfrissend kan zijn in de show even tussendoor, maar om er nou voor te stemmen...   

[Gupp]

Ik keek als klein Guppie altijd al naar het Junior Songfestival. Vond het toen al zó magisch, indrukwekkend en adembenemend dat 'wij' dan een kind stuurde die 'ons' vertegenwoordigde. Heel bijzonder vond ik dat. En eigenlijk heb ik het JSF nooit losgelaten, maar ben ik vooral ook daarnaast gaan genieten van het Eurovisie Songfestival.

Enerzijds vanwege nog altijd dat stukje magie, dat alle landen iets laten zien van hun cultuur, stijl, kleding, muziek, personen, etc. Als je het zo gaat bekijken was het optreden van Sieneke zelfs bijna 12 punten waard...
En anderzijds voel ik mij de laatste jaren ook wel (meer dan ik in eerste instantie zou toegeven ) gesteund door de houding vanuit de LGBT+ community die doorschijnt in het Songfestival, rechtstreeks naar Europa. Sinds ik zelf uit de kast aan het kruipen ben, is het indrukwekkend om dat te zien. Wat iedereen daar ook van vind; die steun waardeer ik.

En sommige liedjes zijn gewoon pareltjes, laten we wel wezen. Mollenvanger noemde al Zwitserland van afgelopen jaar! Maar ook bijvoorbeeld Loic van België met Rhythm Inside is bijvoorbeeld zo'n lied die ik nooit meer ga vergeten. En zo is er elk jaar wel minstens 1 toplied!

Tel daarbij op dat ik ook wel een beetje politiek geïnteresseerd ben; dus de vriendjespolitiek af en toe wel kan waarderen (en dan chagrijnig voor de tv... ).

Al met al zijn het 3 avonden vol met genieten op de bank. En alle voorpret en napret bij het terugluisteren van alles. Dat is ook de reden waarom ik zo intens kan genieten van het RN Songfestival hier!

[Hulpmol]

Ik had nog nooit van de term LGBT+ gehoord, dus weer wat geleerd. Ik ben ook niet van die groep en vind zelf daarnaast ook niet dat om die reden een muzieknummer moet winnen. Want dan gaat het alleen nog maar om statements en blijft het songfestival dat excentrieke gay-imago houden en er muzieknummers op geselecteerd worden. Dat vind ik niet goed. Het zou juist een festival voor iedereen moeten zijn vind ik. En ik denk dat hierdoor veel muzieksoorten al bij voorbaat minder kans maken, terwijl wel heel veel mensen dat mooi vinden, maar het bij de grootste doelgroep dan minder aanslaat.

Maar wel tof dat je dat als reden aandraagt!    Ik zou het op dat gebied ook volledig met je eens zijn als het hier niet om een muziekcompetitie zou gaan. Denk ook wel dat tot dusver er meer acceptatie is gekomen vanwege het festival, vind alleen dat dat niet zo zou moeten zijn met een muziek-competitie. Jammer sowieso dat het blijkbaar nog steeds zo nodig is anno 2019 zelfs.

Ik denk dat het net veel zegt wanneer veel mensen iets tegen het festival hebben omwille van het gay-imago. Ik kan daar los doorheen kijken. Ik ben niet minder of meer hetero omdat ik ESF zo goed als mogelijk probeer te volgen.
Tuurlijk, het overgrote deel van de mannelijke bloggers op Wiwiblogs, ESCUnited en ESC Xtra zijn homo, maar uiteindelijk gaat het hen ook vooral om de muziek.
Dana International (1998), Marija Serifovic (2007) en Conchita Wurst (2014) waren inderdaad acts die het misschien gehaald hebben omwille van het statement en minder omdat ze het beste lied of de beste stem hadden.

Maar in de meeste edities wint toch nog altijd het nummer dat door de meeste mensen goed bevonden wordt. Ik heb niet zoveel met de kippengeluiden van Israël in 2018 en had liever Cyprus als winnaar gehad dan, maar op sociale media was gewoon snel duidelijk dat er een grotere meerderheid te vinden was voor het nummer van Israël.
Hetzelfde met Portugal in 2017, Zweden in 2015, Denemarken in 2013, Zweden in 2012,...

Maar geen inzending dit jaar kan tippen aan Italië, die dit jaar dan ook de 12 punten van me krijgt! Wat een geweldig nummer! Waar ik het lied met de aap-act uit Italië destijds verschrikkelijk vond, is Italië dit jaar mijn absolute favoriet!

Italië staat zeker hoog, maar ik heb de laatste week toch Portugal op de repeat staan. Vooral de dansmoves kunnen me daar momenteel bekoren.

Italië, Nederland, Zweden, Portugal en Azerbeidzjan heb ik volgens mij het meeste gehoord de laatste dagen.

Verder begint me onderhand een trend op te vallen. Bijna werkelijk alle artiesten die nog een keer deelnemen aan het Songfestival, komen met een (naar mijn mening) slechter lied aanzetten dan eerst (vind dit, onder andere, het geval bij: Sergey, Joci Pápai, Dana International, Edsilia, Serhat, en Nano in de nationale finale van Zweden) allemaal super goede liedjes bij hun eerste deelname, en dan ineens keren ze terug met een enorme tegenvaller! (Op enkele uitzonderingen na dan: zoals Johnny Logan.) 

Je vergat Alexander Rybak. Die is na vorig jaar toch het schoolvoorbeeld geworden van artiesten die beter niet terugkeren.

Maar er zijn natuurlijk ook positieve voorbeelden: The Sunstroke Project (al vond ik hun nummer van 2010 beter dan dat van 2017), Valentina Monetta (die na 3 keer proberen San Marino toch in de finale kreeg) en Poli Genova.

[chocomol]

Ik denk dat het net veel zegt wanneer veel mensen iets tegen het festival hebben omwille van het gay-imago. Ik kan daar los doorheen kijken. Ik ben niet minder of meer hetero omdat ik ESF zo goed als mogelijk probeer te volgen.

Helemaal mee eens. Mijn punt is meer dat juist dat imago er in de loop der tijd voor heeft gezorgd dat de stijl van optredens en muziek daarop is aangepast en statements een belangrijke rol zijn gaan spelen.

Ik hou niet zo van al dat bont en uithalen en over de top showbizz en theatraal in muziek en denk dat veel gays dat juist heel fijn vinden en juist erg waarderen. Hoe meer showbizz, glitter en veren hoe beter. Natuurlijk niet allemaal en niet zo zwartwit en ik wil al helemaal niemand over een kam scheren, maar je begrijpt vast wat ik bedoel.

En er was een hele periode lang dat alleen nog maar de boventoon voerde: hoe theatraler en excentrieker, hoe beter. Het werd steeds gekker. Daarna is het weer wat meer teruggegaan naar muziek. Je kunt vaak horen dat nummers als die van Wurst wel heel goed en knap gezongen zijn naast dat het een statement was, maar het is mijn smaak gewoon niet. Ik heb daar helemaal niets mee. Voor mij echt way too much showbizz.

En ik zou dus zelf het liefst zien dat het festival niet op een specifieke doelgroep gericht is, maar voor iedereen. Het liefst dat er een tijd aanbreekt waarin iedereen zich gewaardeert voelt zoals hij of zij of het is of wil zijn. Dat dat hele imago helemaal niet meer nodig is om er steun uit te halen.

Maar inmiddels is dat al een stuk beter vind ik. Veel meer variatie en kwalitatief goede nummers de laatste jaren. Veel interesanter (vind ik) om naar te kijken.

Terwijl ik het overigens wel te gek vind voor diegene die er nu wel steun uit halen en iedereen die steun gun. Begrijp me niet verkeerd.

En anderzijds voel ik mij de laatste jaren ook wel (meer dan ik in eerste instantie zou toegeven ) gesteund door de houding vanuit de LGBT+ community die doorschijnt in het Songfestival, rechtstreeks naar Europa. Sinds ik zelf uit de kast aan het kruipen ben, is het indrukwekkend om dat te zien. Wat iedereen daar ook van vind; die steun waardeer ik.

Goed te zien dat je daar steun uit kan halen!  En het zou natuurlijk nog mooier zijn als dat over een paar jaar voor niemand meer nodig is om zich geaccepteerd te voelen of uit te kast te moeten komen. Misschien heeft het daar ook al wel een grote bijdrage aan geleverd.

[good-riddance]

Mijn onderzoek naar de eeuwig terugkerende vriendjespolitiek mythe.
De hardnekkige mythe der 'het alles bepalende vriendjespolitiek' versus de echte feiten.

Het Songfestival hoeft maar ter sprake te komen, en je hoort 'Ach, die Oost-Europese landen stemmen op elkaar joh... we zijn toch al bij voorbaat kansloos door vriendjespolitiek!'. Werkelijk ieder jaar komt deze hardnekkige mythe (waar het SF maar niet vanaf komt...) weer veelvuldig voorbij overal. De ironie is echter dat deze mythe feitelijk gewoon van geen kant klopt, wanneer je de feiten nagaat.

In de afgelopen 10 jaar heeft nota bene 8x een land gewonnen dat niet Oost-Europees is. En maar liefst 75% á 80% van Oost-Europa scoort steeds slecht (overzicht 2017, overzicht 2018) 14 (van alle 18) deelnemende Oost-Europese landen zijn (ter voorbeeld) laag geëindigd in 2017 (= bijna 80%) zo goed scoort Oost-Europa dus helemaal niet, dankzij 'vriendjespolitiek'. Anders zouden ze juist massaal hoog scoren, en het tegendeel is toch echt waar. En dit is allang zo, niet alleen in recente jaren. Maar liefst 15 van de 19 Oost-Europese landen zijn vaker laag dan hoog geëindigd in de afgelopen 10 jaar. Met name de Balkan landen scoren zeer slecht: van de 7 Balkan landen, zijn 5 landen 8x á 9x laag geëindigd in 10 jaar tijd!

En dat noemt men een machtig Oostblokfeestje? De mythe is gewoon complete lulkoek, wanneer je de feiten nagaat.

Alleen al het feit dat ALLE Oost-Europese landen lager zijn geëindigd dan NL (zowel met onze 2e plaats in 2014 als onze winst in 2019) ondanks hun 'machtige vriendjespolitiek' zegt al genoeg. Sterker nog: zelfs nog met onze 9e en 2x 11e plek eindigden we nog hoger dan zo'n 80% van Oost-Europa! Hoe kun je dan nog met droge ogen volhouden dat we 'geen kans maken door Oostblokvriendjespolitiek'? Als we echt kansloos waren, dan zouden we niet eens hoog kúnnen scoren.

Maar puur omdat Rusland en Oekraïne (als vrijwel enige landen van zo'n 20 Oost-Europese landen...) structureel hoog scoren steeds, is het een Oost-Europees feestje? Dat echter 70% á 80% van Oost-Europa steeds laag eindigt, word daarbij voor het gemak even weggelaten. Er word dus wel erg aan selectieve waarneming gedaan, als het op deze mythe aankomt.

Maar dat is dan ook de kern van het probleem: want de waarheid is gewoon dat mensen de feiten überhaupt niet eens checken. Mensen weten niet eens dat 80% van Oost-Europa slecht scoort. Ze kennen de totale uitslagen (en het stemgedrag) gewoon niet eens daadwerkelijk. De hele mythe is gebaseerd op gevoelsmatig wantrouwen uit de onderbuik (en op een mythe wat nou eenmaal al jaren bestaat, waardoor men dit ziet als een soort 'algemeen bekende waarheid' wat men klakkeloos na roept...) niet op feiten.

Daarom is mijn onderzoek ook (onbedoeld) verworden tot tevens een waardevolle levensles... om niet maar alles klakkeloos aan te nemen, puur omdat de massa het als feitelijke waarheid roept. En om het eerst grondig na te gaan met een open houding zonder meteen te concluderen i.p.v uit emotie te roeptoeteren. Want dit betreft 'maar' het Songfestival, maar we doen dit als samenleving continu, in onze eigen levens en bij maatschappelijke kwesties: dat we iets vol stelligheid roepen (vol schande en vol verwijten...) terwijl we niet inzien dat er feitelijk eigenlijk gewoon totaal niks van klopt.

[good-riddance]

En om even duidelijk te zijn: ik zeg niet dat men niet aan vriendjespolitiek an zich doet hé, ik zeg alleen dat de mythe 'dat vriendjespolitiek beslissend is' (dat landen hoog scoren dankzij vriendjespolitiek) onzin is. En dat blijkt ook wel. Cyprus en Griekenland geven elkaar (bijv) telkens 12 punten... maar toch is Cyprus (in 10 jaar tijd) 9x laag geëindigd. Dat zegt toch al genoeg? 

En wanneer je het stemgedrag uitgebreid nagaat, dan blijkt dat Oost-Europese landen die wél hoog scoorde, dit te danken hadden aan vele punten uit héél Europa, niet dankzij punten uit 'eigen soort landen'. Oekraïne (dat won in 2016) was,  met alléén de punten uit alle Oostbloklanden, bijv slechts 19e geworden. En Moldavië, dat 3e werd in 2017, dan slechts 17e! En Rusland (dat 3e werd in 2016) was nog steeds 3e geworden, zonder de punten uit het Oostblok! Niks een hoge score dankzij buurlandenpolitiek dus. En dit bleek bij talloze gevallen. (We kregen de hoogste punten overigens ook uit Oost-Europa afgelopen jaren.)

Dat neemt allemaal natuurlijk niet weg dat vriendjespolitiek uit principe niet hoort, of het nu beslissende invloed heeft of niet. Maar dat je er hoog door scoort is lulkoek. Winnen door vriendjespolitiek, kan feitelijk niet eens. Je hebt zo'n 500 á 700 punten nodig om te winnen... zelfs als je 12 punten ontvangt uit ALLE Oostbloklanden, red je dat nog niet eens! Laat staan van slechts één buurland!

Verder heb ik onderzocht of het klopt dat Oost-Europa vrijwel alleen op Oost-Europese landen stemt. Wat bleek? Van de (gemiddeld) 14 landen waaraan punten werd gegeven, gingen er gemiddeld 8 aan landen buiten Oost-Europa. Ze stemmen dus juist meer op landen buiten Oost-Europa dan op eigen soort culturele landen, zo blijkt gewoon!

De mythe klopt niet een beetje, maar blijkt echt gewoon van geen een kant te kloppen, wanneer je de feiten onderzoekt...

Mensen checken de feiten niet eens. Niemand gaat ook echt feitelijk al het stemgedrag na, om te checken of een hoge score wel echt dankzij vriendjespolitiek komt. Zelfs de uitslagen (hoe alle landen gescoord hebben) gaan mensen niet eens na joh. Wel nee, mensen weten slechts hoe NL het deed, en concluderen vervolgens meteen lukraak waar het aan ligt. Zonder het echt te zijn nagegaan. Mensen verraden zichzelf ook onbedoeld, want nadat men vol afschuw losgaat over deze mythe, geeft men erna gewoon doodleuk aan 'Het Songfestival nooit te kijken'. De ironie. De hele mythe is gebaseerd op onderbuikgevoelens. Niet op feiten. Dat kan zelfs niet eens: de feiten tonen namelijk iets héél anders aan dan wat ze roepen.

[Hulpmol]

Zeer goed gezegd, good-riddance.

Ik hoop niet dat mijn stukje over "politiek" dit getriggerd heeft, want ik zal zelf de eerste zijn om te zeggen dat winnaars niet gekozen worden op basis van block voting. Maar zoals je zelf aanhaalt, zijn er wel opvallende duootjes. Daarover had ik het eigenlijk.

[LdHmolletje]

Ik weet niets van Michela, maar vind dit nummer bij nader inzien toch wel snel gaan vervelen. Eerlijk gezegd vind ik dit jaar dat alle nummers al snel verbleken naast het nummer van Duncan Laurence. Als Malta Mac Donalds is is Nederland een exclusief sterren-restaurant. Dat is echt een ander level: het raakt je tot op het bot. Mensen krijgen er kippevel van en tranen in de ogen al bij de eerste keer luisteren. Ik had dat ook en heb dat echt nog nooit gehad bij welk songfestival nummer ook. Overigens zowieso niet zo snel bij muziek. Alleen 'formidable' van Stromae heeft dat bij mij volgens mij nog maar voor elkaar gekregen.

Ik hoop dat Duncan al een nummer heeft voor de opening volgend jaar in Amsterdam.

Ik hoop dat je de zakdoekjes al klaar hebt liggen... Ik zal het super vinden als Nederland ging winnen, maar de kans is een stuk groter dat dat ook dit jaar niet gaat gebeuren.

Overigens, volgens mij ben ik zo'n beetje de enige nog die het nummer nog steeds niet kan bekoren. De eerste keer (bij de bekendmaking) dat ik het hoorde deed het niet echt veel (aardig nummer, maar niet meer dan gemiddeld), maar toen ik het vorige week nogmaals hoorde deed het me zelfs nog minder.
Vraag me niet wie dan wel mijn favoriet is, want dat kan ik niet zeggen. Dat weet ik pas na de voorrondes als ik de nummers voor het eerste ga horen.
______________

Dan de reden waarom ik altijd naar het Songfestival kijk... Mijn ouders keken er vroeger ook altijd naar (net als mijn oma; die kocht zelfs altijd de singeltjes van de winnende nummers) e zo ben ik erin gerold. De eerste keer dat ik bewust mocht opblijven was 1982... Het jaar dat Nicole met Ein Bisschen Frieden won. Toen pakte het me al... Sindsdien heb ik geen jaar meer gemist en zat in de beginjaren ook altijd klaar met mijn pen en papier om de punten mee te schrijven. Als ik kan kijk ik natuurlijk ook de halve finales, al heb ik die lang niet altijd kunnen zien omdat ik rond die tijd vaak op vakantie was, en de televisie daar de zender die de halve finales uitzond niet kon ontvangen. Het is dus van mij een leuke traditie, het Songfestival.
Wat ik dan wel jammer vind, is dat tegenwoordig alle nummers al zo ver van tevoren bekend zijn. Vroeger hoorde je de meeste nummers voor het eerst op de avond van het Songfestival, en dat had echt zijn charme. Oke, de nummers van Nederland, België, West Duitsland en Engeland kende je soms al omdat je daar de voorronde van kon ontvangen op de tv, maar de rest was toch altijd een verrassing. Daarom ook dat ik zo veel mogelijk de nummers van andere landen probeer te ontwijken. Dan sta je lekker neutraal in de wedstrijd als de halve finales beginnen!

[Regis Filia]

Kijk dus ook altijd vanwege m'n interesse in muziekproducties, het licht, decor, de show en alles wat erbij komt kijken en hoe landen zichzelf (proberen te) verkopen vind ik erg interessant. Maar sinds Anouk ook wel wat chauvinistisch. Al haakte ik bij Treintje wel opnieuw af. Vond Douwe bob wel weer een goed optreden en Waylon echt zwaar ondergewaardeerd. Top optreden.

Die act vorig jaar was wel echt een drama. Gele luipaardprint, een hoedje en vreemde dansers hebben hem echt veel punten gekost.

Dana International (1998), Marija Serifovic (2007) en Conchita Wurst (2014) waren inderdaad acts die het misschien gehaald hebben omwille van het statement en minder omdat ze het beste lied of de beste stem hadden.

Molitva is wel echt ontzettend goed, ook vocaal, wat mij betreft één van de beste winnaars ooit.

Zweden vind ik dit jaar erg goed, ik luister 'm elke dag minstens één keer. Dat zou zou maar kunnen winnen. Het zou wel een beetje irritant zijn als Zweden alwéér wint, maar John Lundvik zou dan wel de tweede zwarte winnaar in de geschiedenis van het songfestival zijn.
Rusland vind ik ook top, ik vind het helemaal niet tegenvallen.
Ik had veel verwacht van Italië na de positieve reacties, maar het lied en zijn stem werken me op mijn zenuwen.
Oostenrijk en Polen vind ik echt verschrikkelijk.

[grasisgroen]

Ik kijk ook al sinds mijn jeugd (ik denk vanaf 1965 met France Gall) samen met m'n vader en moeder. Vond het leuk om alle liedjes te horen en het doorgeven van de punten van alle landen, wat enorm lang duurde, was altijd erg spannend. Mijn vader had het toen al over vriendjespolitiek en ik dacht dat het onzin was, haha. Een aantal jaren tussendoor afgehaakt omdat het zo mijn smaak niet was, maar later toch weer begonnen met kijken, omdat je natuurlijk kunt weglopen als er een vreselijk liedje komt. De spanning is wel weg, ik kijk puur voor het zingen en de performance.

Zeg, doen jullie ook allemaal mee met het songfestival hier op realitynet?

[Hulpmol]

Oostenrijk en Polen vind ik echt verschrikkelijk.

Ik vind Polen wel ok. Kan live best wel eens iets moois worden. Al is het misschien iets te schreeuwerig in de studio versie.

[Regis Filia]

Ik kijk sinds 2008. In 2016 heb ik alleen de finale gekeken en 2017 en 2018 heb ik overgeslagen want het interesseerde me eigenlijk niks, maar dit jaar heb ik er weer helemaal zin in.
Ik heb natuurlijk wel meerdere optredens van 2017 en 2018 teruggekeken. Tsjechië vorig jaar was toch wel heel leuk met dat optreden erbij, ook gegund dat ze eindelijk een goede plek hebben behaald. Maar het live beelden erin monteren zou van mij niet toegestaan mogen zijn, bijvoorbeeld Oostenrijk deed dat vorig jaar. De act zou voor de tv-kijker hetzelfde moeten zijn als voor de mensen in de zaal.

[Sven.]

Ik kijk het, naast dat ik ontzettend van muziek houd, vooral voor het reageren erop.

Sinds een paar jaar kijk ik de finale samen met wat middelbare school-klasgenoten van me en het is altijd geniaal om samen:
- zenuwachtig te zijn voor Nederland
- andere landen om wat voor reden dan ook af te kraken
- boos zijn als andere landen geen punten aan Nederland geven
- alles van vriendjespolitiek te beschuldigen
- teleurgesteld zijn als Nederland weer eens niet heeft gewonnen.

Puur eigenlijk voor de gezelligheid. En ja, het is maar een spelletje, maar het is ook één van de leukste zaterdagavonden van het jaar.

[MollenvangR]

Leuk al jullie reacties te lezen   ikzelf kijk ook ongeveer bewust sinds 2007 (weet niet precies wanneer). Daarvoor kreeg ik wel wat mee als kind, maar boeide het me niet zo. Op de middelbare school keek ik ook samen met een vriendin en gingen we elkaar smsen over welke nummers we goed vonden. Daarna is dat contact verwaterd en keek ik vooral zelf als muziekliefhebber (al zit er ook heel veel afkraakbare prut bij zoals ik al eerder zei).

Wat betreft de LGBT+ community, ik vind het bijzonder dat dat zo verworden is tot wat vaak 'oneerbiedig' nichtenfeestje wordt genoemd. Nu ben ik zelf als hetero dus ook niet van die community, maar ik denk dat muziek van ons allemaal is toch? Tof ook om te zien dat Guppie er steun uit haalt  En ik denk dat dat in de laatste jaren er ook wel een beetje vanaf is gegaan en het echt weer wat meer om de muziek gaat dan om statements (hoewel Conchita, oke goede stem, maar geen nummer dat ik nou zou luisteren). Dat heb ik sowieso een beetje met de laatste winnaars (Oekraïne, Israël, Oostenrijk). Vaak hoor je daar niks meer van. Zo'n Michael Schulte is dan wel blijven hangen terwijl hij niet won.

Dat is waarom ik de statements en soms zo foute en typische Songfestivalacts voor lief neem (daar kun je lekker kritisch op zijn of om lachen - jodel/rapnummer Roemenië in 2017) en zoek naar die paar pareltjes of gewoon leuke nummers die er elk jaar zijn en vaak ondergewaardeerd blijven. (Zibbs, Michael Schulte, Sennek, Bones) en een enkele guilty pleasure die er ook altijd wel bij zit

[Sven.]

Wat betreft de LGBT+ community, ik vind het bijzonder dat dat zo verworden is tot wat vaak 'oneerbiedig' nichtenfeestje wordt genoemd. Nu ben ik zelf als hetero dus ook niet van die community, maar ik denk dat muziek van ons allemaal is toch? Tof ook om te zien dat Guppie er steun uit haalt 

Helemaal mee eens ook! Ik hoor zelf ook niet bij deze groep als hetero maar het is fantastisch om te horen dat mensen hier steun aan vinden!

Toch is het raar dat het nog wel soms een imago lijkt te hebben van "als hetero man kijk je niet naar het songfestival". Althans, dat gevoel heb ik soms nog wel eens. Toch leuk dat ik met mijn (inmiddels oud-)klasgenoten kan genieten en er gewoon samen een gezellige avond van kan maken. Biertje erbij, tv aan, en gewoon lachen en plezier beleven. En dan mag ik hopen dat Serhat als-je-blieft naar de finale kan. Puur om dat nummer helemaal belachelijk te maken met vrienden en erom te lachen.


(maar I Didn't Know was nog 10 keer slechter!)