Beetje aansterken, beetje helen, ditjes, datjes, komt helemaal goed.
Luna en jij zijn tamelijk zwaar gewond. Je ademt diep en moeizaam, en Luna zit nauwelijks bij kennis op een lage tak tegen de boomstam geleund. Je schuifelt naar Luna toe, reikt omhoog, tikt haar poot aan en je ijzeren ketting, en gebruik Spare the Dying. Meteen ontspant het lichaam van Luna, en doet ze langzaam haar ogen open om je aan te kijken. Ze heeft nog steeds een hoop pijn, maar is stabiel en buiten gevaar.
Zolang je rustig blijft bewegen, weet je dat je jezelf ook wel hoort te redden. Je hebt weliswaar enige stof om jezelf te verbinden in het kamp, maar idealiter gebruik je daar zo weinig mogelijk van. Terwijl je terug naar het kamp drentelt, blijft je scherp om je heen kijken voor planten of kruiden die je helingsproces iets kunnen versnellen (via Observatie van de skill Verstand). Je vindt een paar takjes Laumspoor, waar je dankbaar op knabbelt vanwege de desinfecterende werking. Je hoort dat Luna je volgt, slepend met haar vleugel.
Terug in je kamp probeer je eerst je eigen wonden te verbinden. Je scheurt een strook stof af, probeert met wat water uit een beekje je wonden enigszins schoon te maken... en voelt jezelf bijna flauwvallen van de stekende pijn. Snel raak je je ijzeren ketting aan, en gebruikt Cure Wounds op jezelf. Je ergste wonden helen zich magisch. Je had de spreuk liever behouden, maar wie weet hoe lang je anders bewusteloos was geweest. Als je al wakker was geworden.
Je geeft voor het moment de pogingen om jezelf te helen op. Luna begint rusteloos te worden. Ze heeft nog steeds pijn, en begint vast trek te krijgen, maar het hertenkarkas ligt enkele honderden meters verderop, wat toch gevaarlijk ver is in de huidige toestand. Je streelt haar kop ter geruststelling en wast haar wonden schoon. Van enkele lange grassen vlecht je vluchtig een bescherming voor haar nek, die je vastbindt. Luna krrrrt dankbaar, likt je gezicht, en loopt dan zonder omkijken terug naar het hert.
Je maakt een vuurtje aan, roostert de duif die je 's ochtends had geschoten, en eet die op. Je hebt nog een oud en massief stuk brood, want je wilt momenteel geen tijd spenderen om eetbare knollen of paddestoelen te zoeken. Je voelt je na de lunch, en cure wounds, echter duidelijk beter, en sterk genoeg om de omgeving van je kamp iets beter uit te kammen voor geneeskrachtige planten (wederom Observatie van Verstand). Die kunnen nuttig zijn om weer volledig op krachten te komen, en ook Luna geheel te helen.
Je zoekt een uur, zonder ook maar iets nuttigs te vinden. Dan moet je toch maar gewoon je voorraad gebruiken. Je neemt hieruit een klein beetje alcohol en een stuk stof om jezelf mee te verbinden. Je wilt altijd zo weinig mogelijk van je voorraad gebruiken, maar nu is het nodig. Bewegen doet nog pijn, maar je begint je weer redelijk goed te voelen.
Gedurende de rest van de dag probeer je het vooral rustig aan te doen. Je snijdt een poot van het hert af, zodat dat de komende dagen als proviant kan dienen. De rest van het karkas is voor Luna, die er reeds een redelijk gat in heeft gegeten. In de avond stook je weer een vuur, zodat je veilig kan gaan slapen.
Goed, dat is wel weer even genoeg voor nu. De volgende rustdag komt morgen wel ofzo. Dan doe ik ook meteen de volgende reisdag, waar hopelijk werkelijk niets op gebeurt.
We hebben weer geweldig gegooid (we willen hoge getallen, maar kregen 1, 2, 3, 3, 3)
En hadden weer
bergen tegenslag (we willen lage getallen, maar kregen 2, 4, 6, 6, 8, 8, 9, 10, 10, 10).
Dus daardoor ging alles
veel inefficiënter, en kostte het ook veel meer tekst.
Voor nu rest ons de vraag:
Wat is eigenlijk onze relatie met onze God, Oktannu? Even als context: Oktannu is zegmaar de God van de levenskracht & balans. Oktannu wil niet specifiek dat Mensen het hele schiereiland gaan overnemen (en de rest uitmoorden), maar ze hebben wel een plaats. Alles met mate. En wij zijn een van z'n priesteressen.
Maar verkondigen we bijvoorbeeld overal Zijn woord, of voeren we alleen zijn wil uit, maar zijn we verder gesloten over onze beweegredenen in gemeenschappen (zodat die wellicht niet eens weten wat Oktannu wil)?
En bidden we, of weten we automatisch z'n wens, of communiceren we op een andere manier? En is het dan diep en persoonlijk, of vol ontzag? Praat hij terug?
En vervullen we onze priesterrol graag, of tegen wil en dank?
Zijn vast nog hopen andere facetten, maar dit kwam even in me op.
Het gaat ons personage een hoop karakter & persoonlijkheid geven, ongeacht de exacte invulling
