Het was een zonnige dag in Rotterdam. Geen wolkje aan de lucht, enkel een parachutist.
"FABIANN", riep Tim terwijl hij vlak over de Ahoy Arena zweefde en soepel naast Fabiann neerstreek. "Hier ben ik!"
"Fijn," antwoordde Fabiann. "Misschien moet je nog eens even het Hunters handboek lezen met tips over hoe je ongezien een locatie betreedt. En..."
*Uit de verte klonk een knal van een neerstortend vliegtuig*
"... check dan meteen het hoofdstuk over 'omgaan met het budget' nog eens."
"Ach," zei Tim, "B&W verwacht nooit dat we weten dat hij hier is."
"Dat is waar," zei Fabiann. "Het was ook een heel gedoe om alle artiesten die dit jaar zouden optreden voor het Song Festival alsnog hiernaartoe te krijgen en B&W te laten denken dat hij een privé show gewonnen heeft. Maar hij is zo'n fan, dat hij sowieso gekomen is."
"Hoe bedoel je?" vroeg Tim. "Je hebt toch niet daadwerkelijk al die artiesten laten komen? Het ging er toch alleen om dat B&W hierheen zou komen?"
Fabiann schuifelde met zijn voeten. "Tja, ik dacht... misschien kan ik dan zelf ook wat handtekeningen scoren... ik ben zelf ook nogal fan, moet je weten..."
Tim schudde zijn hoofd. "En dan zeg je dat ik beter om moet gaan met ons budget. Kom, we gaan naar binnen."
Ze liepen de publieksingang binnen. Maar daar werden ze meteen tegengehouden door een bewaker.
"Sorry," zei hij. "Dit is een privé-show. Enkel B&W mag in het publiek zitten."
"Maar wij zijn Hunters!" riep Fabiann verontwaardigd. "Kijk, dan laten we onze... huh? Tim, waar zijn onze badges?"
"Oeps," zei Tim. "Die hadden we aan Daisy meegegeven, zodat ze ze kon wassen, weet je nog? Die badges moeten natuurlijk wel blinkend zijn. Alleen Daisy heeft even twee snipperdagen opgenomen..."
"Het is goed met jullie," riep de bewaker geïrriteerd. "Ophoepelen!"
"Wat moeten we nu doen?" zuchtte Tim.
"Ik heb een idee!" riep Fabiann. "Gelukkig hebben we altijd een verkleeddoos in de auto liggen, voor noodgevallen als deze. Ik ben zo terug."
"Goh, het zal mij benieuwen..." zei Tim. "Als ik maar niet weer een eendensnavel op moet doen."
Even later kwam Fabiann terug met wat opvallende kleren. Op zijn linkerarm had hij een roze bloes, een wijde broek met glitters, een pruik en een nepsnor. In zijn rechterarm had hij wat veel te wijde sportkleding en wat kussens. Die gaf hij aan Tim. "Zo, en nu hopen dat ons plan slaagt!"
Ze verkleedden zich stiekem in een steegje, en liepen toen naar de artiesteningang van Ahoy.
"We from Russia", zei Fabiann met een zwaar accent tegen een bewaker. "We are late because we drank Vodka, yes? Hohoho!"
"Hurry up!", zei de bewaker. "I think you will have to perform in a few minutes!"
In de kleedkamer kwamen ze de artiesten van Rusland tegen. Fabiann fluisterde iets bij hun lead singer in zijn oor. Het enige dat Tim er van kon verstaan was iets van "next year, 12 points". De lead singer knikte enthousiast.
"Kom, we gaan!" zei Fabiann tegen Tim.
"Wacht... wat moet ik doen?" zei Tim geschrokken.
"Doe maar wat!" zei Fabiann, en ze liepen het toneel op.
Het nummer begon te spelen en Tim wist niet waar hij mee bezig was. Hij deed zijn best om de meest coole moves eruit te gooien in zijn veel te grote sportpak, maar hij was niet in vorm. Hij zag B&W in de zaal zitten en was bang dat die door zou hebben dat hij geen echte danser was, maar hij leek te denken dat het deel van de act was.
Toen het nummer over was liep Fabiann naar B&W. "You want my autographski?" vroeg hij.
"Yes, please!" riep B&W enthousiast.
"Mooi, kom dan maar mee, dan zal ik mijn handtekening zetten onder jouw arrestatie!" riep Fabiann, en hij sloeg B&W in de boeien.
"Zo," zei Fabiann. "Nog iets te zeggen voordat we het resultaat van je D*NA-test gaan bekijken?"
"Ja," zei B&W. "Black en White, Black en White, Black en White, Black en White. Wat is dit?"
Fabiann keek hem vragend aan.
"Een penguin die van de trap valt!" zei B&W en hij schaterde van het lachen.
"Goed, we gaan zien wie hier het laatst lacht..." zei Fabiann, en hij keek naar het scherm.
Daarop stond:
Helaas, B&W is geen Rover.
