Ik was vorig jaar de vinder van een nagenoeg splinternieuwe LG. Ik reed langs het station in Maastricht, en zag op het busperron iets liggen waarvan ik meteen dacht: dat kon weleens een mobiel zijn.
Was het ook, ik raapte hem op, en nam hem mee naar mijn werk, ik had op dat moment even geen tijd om hem uitgebreid te bekijken. Beetje bevooroordeeld wel: ik kwam in het adresboekje, en er stonden eigenlijk alleen Nederlands klinkende namen in. Ik dacht meteen: oh, geen drugsrunner die hem kwijt is. Die hangen op die plek namelijk nogal veel rond (pal tegenover het politiebureau aan het station).
Ik had dus bij het eerste nummer al ´beet´, was de vader van de eigenaar. Die man woonde in de buurt van Enschede, en wist al van de vermissing van het toestel. Ook zijn zoon had in tranen al opgebeld naar huis dat ie zijn net gekregen gsm kwijt was.
Even later belt ie mij op, op zijn eigen toestel, en uiteindelijk had ie diezelfde middag zijn LG weer terug.
Ik weet niet wat ik gedaan had , wanneer het telefoonboekje slechts arabisch klinkende namen had bevat. Klinkt zeer racistisch hoor, maar ik denk dat ik op dat moment het toestel niet had teruggegeven. Dank had naar alle waarschijnlijkheid een drugsrunner grote problemen gehad........
Nu trof ik op weg naar huis de eigenaar van het toestel, die helemaal blij aan kwam rijden op zijn fiets, had zich een slag in de rondte gereden vanuit Lanaken, even over de grens bij Maastricht. Wou ie me 50 euro even, heb ze niet geaccepteerd.
Eigenlijk heel stom, maar ik was zelf ook blij dat het toestel bij de rechtmatige eigenaar terug was, en dat het geen dealer of drugsrunner was.
