Ah, laat ik weereens een anecdotetje doen.
Fietste vanavond van een lezingje terug naar huis.
Rustig bedachtzaam peddelend door het stille verlaten donker.
Plots ontwaarde ik, nog geen 10 meter verderop, een man, stokstijf en onverlicht, een stap naast de weg staan.
In een spanne van 2 meter [voor de oplettende meerekenende lezer: dus het equivalent van een halve seconde], schoten mij 2 gedachten door het hoofd:
1.
Ik blij dat ik geen aantrekkelijke jongedame ben - dan zou ik veel ongeruster zijn.2.
De Halloween pranks zijn toch al geweest?Exact op het moment dat ik langsfiets beweegt hij ineens: hij kijkt op z'n horloge.
Vreemd.
Dus ik fiets wat verward verder.
Nog 30 meter verder komt ineens, met een tempo van manke-tante-betsie, een minuscuul hondje aangewaggeld. Werkelijk, daar had je nog met geen 2 personen van kunnen eten. Netjes met een of ander aanlijn-pakkie aan, en hijgend als een 80-jarige verstokte roker bovenaan een trap.
Dus goed nieuws! Niet alle mensen die op een afgelegen weggetje een standbeeld nadoen zijn moordenaars